Η ούρτικα ή κνίδη η δίοικος ἡ πουλιφέρα και η µονοετής, οι κοινές τσουκνίθες ή τσικνίθες, ανήκουν στην οικογένεια των Ουρτικίδων.

Είναι φυτά µονοετή µε τετράγωνους βλαστούς, καλυμμένα µε τρίχες που το τσίμπημα τους προκαλεί ερεθισμό στην επιδερμίδα. Έχουν φύλλα ωοειδή, οδοντωτά τριχωτά µε µίσχο.

Τα άνθη τους είναι πρασινοκίτρινα και βρίσκονται σε διαφορετικές ταξιανθίες τα αρσενικά από τα θηλυκά. Τα θηλυκά άνθη της πουλιφέρα βρίσκονται σε χαρακτηριστικά κεφάλια.

Ο καρπός τους είναι αχαίνιο. Είναι από τα φυτά που φυτρώνουν µε τα πρωτοβρόχια και σε χώματα πλούσια σε άζωτο.

Η τσουκνίθα θεωρείται ένα ενοχλητικό αγριόχορτο που δηλώνει την παρουσία τους µε πολύ άγαρµπο, οδυνηρό τρόπο, γιατί οι τρίχες της, που περιέχουν μυρμιγκικό οξύ, το διοχετεύουν, µε το τσίµπημα, στην επιδερμίδα.

Συνήθως προσπαθούμε να αποφύγουμε το οδυνηρό αυτό τσίµπημα της τσουκνίθας αλλά αν γνωρίζαμε ότι, µπορεί να είναι οδυνηρό, όµως είναι συνάµα θεραπευτικό, σίγουρα θα το επιδιώκαμε.

Η τσουκνίθα είναι ένα θαυμάσιο φαρμακευτικό φυτό, που παλιά το χρησιμοποιούσαν πλατιά, όχι µόνο για θεραπευτικούς σκοπούς, αλλά και για την πρακτική του χρήση.

Όπως σαν «ειδική τροφή» στην κτηνοτροφία, για πάχυνση των γουρουνιών και για να γίνονται τα άλογα πιο ζωηρά και να γυαλίζει το τρίχωμά τους.

Τους σπόρους της στα πουλερικά για αυξημένη ωοτοκία, τα στελέχη της για υφαντικές ίνες, το ίδιο το φυτό για καθαρισμό σκευών, πριν ακόμη ανακαλυφθούν τα διάφορα απορρυπαντικά και τέλος σαν ένα αποτελεσματικό ζιζανιοκτόνο και εντομοκτόνο.

Τη θέση της τσουκνίθας στη λαϊκή ιατρική, την αντιπροσωπεύει θαυμάσια µια ζωγραφιά του 15ου αιώνα που απεικονίζει έναν άγγελο µε ένα κλωνί τσουκνίθας στο χέρι να πετά προς το θρόνο του Δημιουργού.

Η δάφνη η ευγενής ή δάφνη του Απόλλωνα, ή δάφνη ή βάγια ανήκει στην οικογένεια των Λαουρίδων ή Δαφνίδων.

Είναι αειθαλής θάµνος ή μικρό δένδρο. Έχει φύλλα σκουροπράσινα, δερµατώδη, αρωματικά. Τα άνθη της είναι δίοικα και βρίσκονται στη βάση των φύλλων κατά οµάδες. Ο καρπός της είναι μαύρη σαρκώδης ράγα, γνωστός σαν δαφνόκοκκο.

Ανθίζει νωρίς την άνοιξη και τη βρίσκουμε αυτοφυή σε υγρά, πετρώδη εδάφη στο Τρόοδος και τον Πενταδάκτυλο, αλλά συνάμα καλλιεργείται σε όλο το νησί.

Είναι φυτό της Μεσογείου και είναι συνδεδεμένο µε την Ελληνική μυθολογία. Σύμφωνα µε το μύθο, η νύμφη Δάφνη κόρη του Πηνειού και της Γης, μεταμορφώθηκε από τους θεούς, µετά από παράκληση της σε δένδρο, για να σωθεί από την ερωτική καταδίωξη του Απόλλωνα.

Απαρηγόρητος ο Απόλλωνας, στεφανώθηκε µε τα κλαδιά της, γι αυτό και το φυτό ήταν αφιερωμένο στο θεό του Φωτός, και οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι τους προστάτευε από τους κεραυνούς. Ο καίσαρας Τιβέριος φορούσε δάφνινο στεφάνι, όποτε είχε καταιγίδα.

Η δάφνη αποτελούσε σύμβολο ειρήνης και δόξας. Το δάφνινο στεφάνι προσφερόταν στους νικητές των αγώνων, σε ποιητές, σοφούς και σε στρατηγούς. Ορισμένοι ακαδημαϊκοί τίτλοι έχουν τη ρίζα τους στο λατινικό όνομα της δάφνης.

Το δενδρολίβανο το φαρμακευτικό, το κοινό ροζµαρί ή λασµαρί, γνωστό ακόµη και σαν λιβανωτής και δεντρί ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών.

Είναι θάμνος αειθαλής, αρωματικός που φθάνει τα δύο µέτρα ύψος. Εχει φύλλα άμισχα, µακρόστενα, χνουδωτά στην κάτω επιφάνεια. Τα άνθη του είναι λιλά, ρόζ, αρωματικά και βρίσκονται σε ακραία µπουκέτα. Ο καρπός του είναι μικρό καρύδι.

Ανθίζει από το Μάρτη µέχρι το Γενάρη και καλλιεργείται σαν καλλωπιστικό και σαν καρύκευμα. Το συναντούμε και αυτοφυές σε πετρώδη εδάφη και σε αμμόλοφους στην περιοχή της Καρπασίας. Ανήκει στην κατηγορία των παραδοσιακών αρωματικών φυτών που συναντούσαμε παλιά, στον κήπο κάθε αγροτικού σπιτιού, ενώ σήµερα όλο και πιο αραιά το συναντούμε σε κήπους. Το βρίσκουμε να διακοσμεί τα διαχωριστικά σε υπεραστικούς δρόμους µαζί µε άλλα παραδοσιακά φυτά του τόπου µας.

Το δενδρολίβανο είναι η λιβανωτίς, που αναφέρει στα βιβλία του ο Διοσκουρίδης. Οι Ρωμαίοι το ονόμαζαν «Ροζέουµ Μαρίνους» από την προτίμησή του να φυτρώνει κοντά στην θάλασσα, ονομασία που καθιερώθηκε.

Τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν στις θρησκευτικές τους ιεροτελεστίες. Από την Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε ότι το ροζµαρί είχε άσπρα άνθη, όµως αυτά έγιναν μπλε, όταν κατά τη διαφυγή τής άγιας οικογένειας στην Αίγυπτο, η Παναγία άπλωσε το μανδύα της πάνω στο θάμνο.

Ο Χριστιανισμός το χρησιμοποιεί σαν αγιωτικό την ηµέρα της Σταυροπροσκύνησης.

Πολλοί αρχαίοι λαοί το χρησιμοποιούσαν σαν θυμίαμα που το έκαιαν προσφορά στους θεούς τους. Μια συνήθεια παρόμοια είναι και η χρήση του για ξεμάτιασμα, που τη βρίσκουμε στη λαϊκή παράδοση πολλών λαών. Η Οφήλια προσφέροντας άνθη στον Αμλετ του λέει: «Υπάρχει ροζµαρί, είναι για να θυµάσαι.

Πολλοί μεσογειακοί λαοί από την αρχαιότητα µέχρι σήμερα το έχουν συνδέσει µε το θάνατο. Οι αρχαίοι Έλληνες το θεωρούσαν σύμβολο αναμνήσεων, οι Ρωμαίοι έβαζαν στο χέρι των νεκρών ένα κλαδί δενδρολίβανο, ενώ σε πολλές χώρες, στους τάφους των νεκρών τους φυτεύουν δενδρολίβανο. Είναι γι’ αυτό που η μυρωδιά του δενδρολίβανου έχει ταυτιστεί µε τον θάνατο, πράγμα που εξηγεί την απόρριψή του από πολλούς και τον παραμερισμό του σαν ωφέλιμο φυτό.

Γνωστές ήταν και οι ωφέλιμες ιδιότητες του από την αρχαιότητα. Οι αρχαίοι Έλληνες μαθητές συνήθιζαν να μελετούν στεφανωμένοι µε κλαδιά δενδρολίβανου, κάτι που βρίσκει την εξήγηση του σήμερα, που µετά από έρευνες έχει διαπιστωθεί ότι το δενδρολίβανο προκαλεί υπεραιμία που εξ υπακούει τόνωση στην µνήµη.

Οι μουσουλμάνοι χρησιμοποιούσαν την σκόνη από δενδρολίβανο για να σταματήσουν την αιμορραγία και να επουλώσουν την πληγή κατά την περιτομή των αγοριών.

Κατά το Μεσαίωνα το χρησιμοποιούσαν για τις αντισηπτικές του ιδιότητες, καίοντας το στα δωμάτια των αρρώστων και σε νοσοκομεία.

Η ειρωνεία ήταν ότι, όταν µετά από πολλά χρόνια χρήσης τους για το σκοπό αυτό το απαγόρευσαν, την ίδια ώρα αναγνωρίζονταν οι αντισηπτικές του ιδιότητες από τους τότε επιστήμονες.

Οι ανατολίτες το χρησιμοποιούσαν για να αρωματίζουν το ναργιλέ τους.

Οι Ελληνες χρησιμοποιούσαν τις ανθισµένες κορυφές του για να αρωματίσουν το µέλι τους, δούλευαν το µέλι µε τις ανθισµένες κορυφές του και έκαναν το «ανθόξανθο μέλι». Το χρησιμοποιούσαν επίσης για να παρασκευάζουν διάφορα καλλυντικά.

Στον τόπο µας οι νοικοκυρές το χρησιμοποιούσαν για την παρασκευή του «σαβόρου», µιας παχύρευστης σάλτσας µε την οποία περιέχυναν το τηγανισµένο ψάρι, για να το διατηρήσουν, αλλά συνάµα για να έχουν πρόχειρο ένα γευστικό μεζέ.

Το ροζµαρί στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι συνδεδεμένο µε το ελιξίριο της νεότητας γνωστό σαν «το νερό της βασίλισσας «της Ουγγαρίας». Η ιστορία αναφέρει ότι η 72 χρόνη βασίλισσα της Ουγγαρίας Δόνα Ιζαμπέλλα, που ήταν ανάπηρη, γιατί υπόφερε από ποδάγρα, αφού χρησιμοποίησε µια συνταγή, πού της έδωσε κάποιος καλόγηρος, για ένα χρόνο, βρήκε την υγεία της και την ομορφιά της σε τέτοιο σημείο που ο βασιλιάς της Πολωνίας το 1370 την ερωτεύτηκε και τη ζήτησε σε γάμο.

Ὁ κυπάρισσος ο αείζωος, το κοινό κυπαρίσσι, ανήκει στην οικογένεια των Κυπαρισσίδων. Είναι δένδρο αειθαλές αιωνόβιο, Ψηλό µέχρι και 20 µέτρα. Έχει φύλλα µικρά ρομβοειδή, που το ένα καλύπτει το άλλο σαν λέπια.

Τα αρσενικά άνθη του είναι µικρά και βρίσκονται σε ακραίους, καστανοκίτρινους κώνους και τα θηλυκά σχεδόν σφαιρικοί κώνοι, σε µικρά κλαδάκια.

Οι καρποί του είναι στρογγυλοί κώνοι, τα γνωστά κυπαρισσόμηλα. Ανθίζει από το Μάρτη µέχρι το Μάη και συνήθως είναι από τα δένδρα που φυτεύονται, αλλά βρίσκεται και αυτοφυές, όπως στο φαράγγιτου Αβακα.

Από την Ελληνική μυθολογία βλέπουμε ότι το κυπαρίσσι πήρε το όνομά του από το νεαρό Κυπάρισσο που σκότωσε άθελα του το αγαπημένο του ελάφι και πέθανε από τη µεγάλη του θλίψη.

Πεθαίνοντας παρακάλεσε το θεό Απόλλωνα να διατηρήσει αθάνατη τη θλίψη του και ο θεός τον εισάκουσε και τον μεταμόρφωσε σε δένδρο, το κυπαρίσσι. Αυτό κάπου δίδει και την εξήγηση γιατί συνηθίζεται να φυτεύουν κυπαρίσσια στα κοιμητήρια.

Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι το είχαν αφιερώσει στο θεό του θανάτου και του κάτω κόσμου. Οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν το κιτρινοκόκκινό του ξύλο, που είναι σκληρό και συνάμα αρωματικό, για την κατασκευή των σαρκοφάγων των νεκρών τους, τη δε πίσσα του για την ταρίχευση των νεκρών.

Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το ξύλο του για την κατασκευή αγαλμάτων των θεών τους. Το ξύλο του είναι σκληρό µεν αλλά εύκολο στην επεξεργασία. Για το λόγο αυτό και επειδή δύσκολα προσβάλλεται από σαράκι, ο Πλάτωνας εισηγήθηκε οι νόμοι των Αθηναίων να χαράσσονται σε ξύλο κυπαρισσιού.

Ο ναός της Αρτέμιδος στην Εφεσό είχε πόρτες από ξύλα κυπαρισσιού, που άντεξαν για 200 χρόνια, όπως επίσης και οι πόρτες του ναού του Αγίου Πέτρου στην Ρώμη, που σήμερα είναι 600 χρόνων.

Στη µονή Σαρτρόζα στη Ρώμη υπάρχουν δύο κυπαρίσσια που πιστεύεται ότι τα φύτεψε ο Μιχαήλ Άγγελος.

Παλιά πίστευαν ότι καθαρίζει τον αέρα γι᾿ αυτό και το φύτευαν σε περιοχές µε έλη. Τα κυπαρισσόµηλά του πάντως τα χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι για να διώχνουν τα κουνούπια και στην αρχαία Κρήτη τα χρησιμοποιούσαν σαν φάρμακο για τα στηθικά προβλήµατα.

Ἡ λαβαντούλα η στενόφυλλη, η κοινή λεβάντα και η λαβαντούλα η στοϊχάς, γνωστή ως µυροφόρα και αγριολεβάντα ανήκουν στην οικογένεια των Χειλανθών και στην κατηγορία των αρωματικών φυτών.

Είναι πολυετή θαμνώδη φυτά, έχουν φύλλα µακρόστενα, ελαφρά χνουδωτά µάλλον σαρκώδη και ασηµόχρωα. Χαρακτηριστική διαφορά τους είναι η ανθοφορία τους, που στη µεν πρώτη τα άνθη είναι χειλόµορφα, βιολετιά και βρίσκονται σε αραιή, ακραία ταξιανθία, ενώ της άγριας είναι βιολετιά και βρίσκονται σε ακραία, πυκνά στάχυα.

Ανθίζουν την άνοιξη η µεν πρώτη σε κήπους, η δε δεύτερη σε ξερότοπους, πετρώδη εδάφη και ποταμούς στα ηµιορεινά του νησιού μας.

Η λαβαντούλα η στοϊχάς είναι ιθαγενές φυτό των Μεσογειακών χωρών και αναφέρεται από τον Πλίνιο και το Διοσκουρίδη, η καλλωπιστική λεβάντα είναι υβρίδιο της άγριας.

Σήμερα υπάρχουν αρκετές καλλωπιστικές ποικιλίες, που καλλιεργούνται για το αιθέριο λάδι τους, παρ΄ όλο που το ανώτερο ποιοτικά λάδι είναι αυτό που δίδει η λαβαντούλα η στενόφυλλη.

Υπάρχουν αρκετές ενδιαφέρουσες καταγραφές για τη λεβάντα και τη χρήση της.

Η λεβάντα ήταν από τα πρώτα φυτά που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος από την αρχαιότητα για καλλωπιστικούς σκοπούς. Η ονομασία της προέρχεται από το λατινικό Lavare που σημαίνει πλένω γιατί έριχναν άνθη λεβάντας στα μπάνια τους για να τα αρωματίζουν. Μια συνήθεια που την καθιέρωσαν οι Ρωμαίοι.

Τα σακουλάκια λεβάντας είχαν τη θέση τους στις κασέλες και στα ντουλάπια, για να αρωματίζουν τα ρούχα και να διώχνουν το σκώρο. Ακόμη και στις φόδρες των ρούχων έραβαν λεβάντα για τους σκοπούς αυτούς.

Με το λάδι της άλειφαν τα πόδια των κρεβατιών τους για να απαλλαγούν από τους κοριούς. Με το ίδιο λάδι άλειφαν τα κεφάλια των παιδιών για να τα απαλλάξουν από τις ψείρες. Επίσης το χρησιμοποιούσαν για τη θεραπεία των λαβωματιών.

Οι κυνηγοί ήξεραν ότι μπορούσαν να σωθούν οι ίδιοι και να σώσουν και τους σκύλους τους από τα δαγκώματα των οχιών, αν κυνηγούσαν σε τόπο που φύτρωνε λεβάντα. Έλιωναν τα φύλλα της και τα αποθέταν στις πληγές.

Οι νεότερες έρευνες έχουν αποδείξει ότι το αιθέριο λάδι της λεβάντας είναι δραστικό αντισηπτικό για το βάκιλο της διφθερίτιδας και του τύφου, για τους στρεπτόκοκκους και πνευµόκοκκους και δραστικό αντίδοτο για τα δηλητήρια.

Η λεβάντα είναι συνδεδεμένη µε την ιστορία της αρωµατοθεραπείας. Το 1920 ο Rene Maurice Gattefosse θα καεί άσχημα σε µια έκρηξη στο χηµείο του οικογενειακού του εργοστασίου που καταστεύαζε αρωματικά έλαια.

Το πρώτο πράγµα που βρήκε πρόχειρο για να καταλαγιάσει τους πόνους του ήταν καθαρό λάδι λεβάντας. Πρόσεξε ότι η θεραπεία ήταν γρήγορη και η επούλωση χωρίς σημάδι. Αυτό του έδωσε το έναυσμα να ξεκινήσει τις έρευνές του για τις θεραπευτικές ιδιότητες των αρωματικών ουσιών.

Μετά από οκτώ χρόνια πειραματισμού θα εκδώσει το πρώτο βιβλίο για την αρωµατοθεραπεία και θα σημάνει την αρχή της αρωµατοθεραπείας σαν ξεχωριστό κλάδο θεραπείας.

Από την Ελληνική μυθολογία, βλέπουμε ότι η Μένθα ή Μίνθη φέρεται να ήταν παλλακίδα του Πλούτωνα, ο οποίος για να γλυτώσει από τη ζήλια της Περσεφόνης, τη μεταμόρφωσε σε φυτό. Ο Πλίνιος και ο Ιπποκράτης την αναφέρουν σαν βότανο αλλά και σαν αρωματικό φυτό.

Είναι φυτά κοσμοπολίτικα, πιστεύεται ότι έχουν σαν πατρίδα τους την Ασία, απ᾿ όπου και μεταφέρθηκαν από τα πανάρχαια χρόνια σε άλλες χώρες.

Αναφέρεται ότι οι αρχαίοι Έλληνες έτριβαν τα τραπέζια τους µε αγριόδυοσµο και µετά κάθονταν για φαγητό. Από το 6ο μ.Χ. αιώνα τη βρίσκουμε σαν συστατικό στις κρέμες που χρησιμοποιούσαν για να καθαρίζουν τα δόντια και να αρωματίζουν το στόμα τους.

Οι Άραβες την εκτιμούσαν σαν αφροδισιακή, µέχρι σήµερα πίνουν τσάι αγριόδυοσµου για να αυξήσουν τη σεξουαλική τους ικανότητα.

Στην Ευρώπη χρησιμοποιούταν πλατιά, το αιθέριο λάδι της, στη φαρμακοποιία, ποτοποιία και ζαχαροπλαστική, για να βελτιώσουν τη γεύση, το άρωμα και να ενισχύουν τις Ιδιότητες των διαφόρων προϊόντων, όπως φάρμακα, σιρόπια, οδοντόπαστες, παστίλιες για το βήχα, μαστίχα, καραμέλες, ζαχαρωτά, λικέρ κ.α. Σίγουρα αυτό γινόταν ως πριν µερικά χρόνια, γιατί σήµερα είναι γεγονός ότι ολοένα και περισσότερο αντικαθίσταται από το συνθετικό µεντόλ.

Το τριχωτό της κεφαλής και οι θύλακες των τριχών επωφελούνται από τα θρεπτικά συστατικά που περιέχουν τα φύλλα τσουκνίδας σε αφθονία, όπως θείο και πυριτίο. Αυτό παίζει καθοριστικό ρόλο τόσο στην αναγέννηση των τριχοθυλακίων όσο και στη μείωση του σπασίματος και της αραίωσης των μαλλιών.

Για τις γυναίκες μπορεί να βοηθήσει ακόμη περισσότερο, μιας και λόγω της κατά μηνιαίου κύκλου τους έχουν χαμηλότερα επίπεδο σιδήρου, έτσι κατ' επέκταση η τσουκνίδα παίζει καταλυτικό ρόλο.

Πριν από το λούσιμο, το δαφνέλαιο έχει αναζωογονητική δράση στη δομή των μαλλιών και έχει αξιοσημείωτα αποτελέσματα για το σχίσιμο των άκρων και την υπερβολική τριχόπτωση.   Ακόμη προάγει την ανάπτυξη των μαλλιών και απαλλάσσει από την πιτυρίδα.

Επίσης με ενισχυμένη δράση το αιθέριο λάδι δάφνης είναι εξαιρετικό για τη βελτίωση της υγείας των μαλλιών, καθώς ενισχύει τα εύθραυστα μαλλιά, για να σταματήσει την υπερβολική τριχόπτωση.

Πολλοί άνθρωποι είχαν επιτυχία  στην ανάπτυξη των μαλλιών με δεντρολίβανο. Θα μπορούσατε να επιτύχετε τα ίδια αποτελέσματα χρησιμοποιώντας αιθέριο έλαιο δεντρολίβανου. Το αιθέριο έλαιο φαίνεται να αποτρέπει την τριχόπτωση, ειδικά αυτή που σχετίζεται με ανδρική ή γυναικεία φαλάκρα, σύμφωνα με την επιστήμη καθώς και από προσωπική εμπειρία.

Ελαχιστοποιώντας την τριχόπτωση και ενθαρρύνοντας την ανάπτυξη νέων μαλλιών, το αιθέριο έλαιο κυπαρισσιού δρα ευεργετικά για το τριχωτό της κεφαλής. Ενισχύει την υγεία και την κατάσταση του τριχωτού της κεφαλής με τη συχνή καθημερινή χρήση, οι πόροι σφίγγουν φυσικά, σπάζοντας τον κύκλο της τριχόπτωσης.

Μπορείτε να συμπληρώσετε με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα τη ρουτίνα περιποίησης των μαλλιών σας με αιθέριο έλαιο λεβάντας. Μπορεί να ενθαρρύνει την ανάπτυξη των μαλλιών και να σταματήσει την αραίωση. Ενδέχεται να προσφέρει περαιτέρω οφέλη, για τη γενική υγεία του τριχωτού της κεφαλής και των μαλλιών.

Σύμφωνα με μια μελέτη στο περιοδικό Toxicological Research, ένα διάλυμα ελαίου μέντας προάγει την ανάπτυξη των μαλλιών. Σε σύγκριση με τη μινοξιδίλη, ένα συμπλήρωμα ανάπτυξης μαλλιών που έχει εγκριθεί από τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA), το έλαιο μέντας το ξεπέρασε.

Ανάμιξη βοτάνων. Υπάρχουν πολλές διαθέσιμες επιλογές θεραπείας όταν διαπιστώνουμε προβλήματα τριχόπτωσης. Μέσα από παλιές συνταγές οι βοτανολόγοι μας έχουν δημιουργήσει μια ανάμιξη που υπόσχεται να καταπολεμήσει με το καλύτερο δυνατό τρόπο την υγεία του τριχωτού της κεφαλής σας.

Πρακτικές εφαρμογές του μείγματος Αρετούσα:

ΔΟΣΟΛΟΓΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΥ ΛΑΔΙΟΥ:  Ανάλογα με το μέγεθος της περιοχής που θα χρησιμοποιηθεί και τον λόγο, στην δική σας περίπτωση, τοποθετήστε μια καλή ποσότητα θεραπευτικού λαδιού και κάντε κυκλικές μαλάξεις στις ρίζες των μαλλιών.

Αφήστε να δράσει για δυο ώρες και μετά προχωρήστε στο ξέβγαλμα με το σαμπουάν σας.

* Καμία αναφορά παρενέργειας δεν έχει καταγραφεί 

Σημείωση:

Όλα τα σκευάσματα βοτάνων μπορούν να αποθηκευτούν αποτελεσματικά σε δροσερό, ξηρό και σκοτεινό μέρος, για παράδειγμα μέσα σε ένα ντουλάπι κουζίνας.

Θα πρέπει πάντοτε να ελέγχουμε την ένδειξη ημερομηνίας που ορίζετε από τον κατασκευαστή και η οποία δηλώνει το διάστημα που μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε.

*  Προειδοποιήσεις:

Η παραπάνω περιγραφή του φυτού, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση συνταγή.

Η πληροφορίες που αναφέρονται έχουν αντληθεί από ακαδημαϊκά βιβλία, έρευνες, άρθρα και αναφορές καταξιωμένων βοτανολόγων.

Για τον άνθρωπο κάθε ουσία δυνητικώς μπορεί να έχει ανεπιθύμητο αποτέλεσμα, καθώς αυτό προέρχεται ανάλογα από την ποσότητα της ουσίας που θα μπει στον οργανισμό, και από τη δυνατότητα αυτού να την απομονώσει ή να την αποβάλλει μετά από κάποια επεξεργασία.

Θεωρείτε απαραίτητη η συμβουλή ειδικού πριν από την χρήση του φυτού, καθώς επίσης δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατο μιας ισορροπημένης δίαιτας.

Συμβουλευτείτε τον γιατρό σας αν είστε έγκυος, θηλάζετε, βρίσκεστε υπό φαρμακευτική αγωγή ή αντιμετωπίζετε προβλήματα υγείας. Να φυλάσσεται μακριά από τα μικρά παιδιά.